In mijn aanpak nemen we de oorsprong mee van mogelijke emoties en de uitwerking hiervan in het lichaam. Vanuit een totale acceptatie en het 'doorleven' van dat wat is, kijken we vervolgens naar een passende reactie ten aanzien van de situatie. Vanuit vrijheid, zonder lading en (zo veel mogelijk) vrij van projectie. Onderstaand een prachtig voorbeeld van Susan Stiffelman.

Een moeder van twee dochters vertelt: 'Ik kan het prima vinden met mijn kinderen. We hebben een hechte band. Maar eerlijk gezegd is één van de twee nogal een sloddervos. Ze gooit haar handdoeken op de badkamervloer, laat haar kleren door haar kamer slingeren en laat overal vuile was en vaat achter. We hebben erover gesproken, maar tenzij ik erover zeur, ruimt ze de rommel uit zichzelf echt niet op'.

Gisteren vroeg ik haar nadrukkelijk om haar kamer op te ruimen omdat er mensen kwamen eten. Ze keek me nauwelijks aan terwijl ik sprak, zette vervolgens grote ogen op en zei: "mam, ze komen niet eens op mijn kamer!", "Doe niet zo gestrest" en ging verder waar ze mee bezig was. Haar moeder werd woedend: 'ik doe zo veel voor haar! Waarom kan ze niet zoiets kleins voor mij doen?'

De therapeute luisterde een tijdje en vroeg toen aan de moeder: 'Hoe reageerden je ouders op jou als je om iets vroeg wat je wilde of nodig had? Luisterden ze dan en voldeden ze aan je verzoek of sloegen ze er geen acht op?'

Ze had onmiddellijk een antwoord klaar. Met een vleugje sarcasme antwoordde ze: 'Als ik iets wilde? Ik mocht helemaal niets willen. Dat kwam in ons gezin niet voor. Als ik tegen mijn moeder of vader zei dat ik niet wilde doen wat ze me opdroegen, keken ze me aan alsof ik gek was en vertelden me dat dat egoïstisch van me was. Ik leerde al vroeg om niet te vragen om wat ik wilde en heb tijdens al mijn belangrijke relaties mijn mond gehouden, ook tijdens mijn huwelijk'.

Haar therapeut legde uit dat veel mensen moeite hebben om te vragen om wat ze nodig hebben. 'Sommige mensen blijven passief en zeggen niets; ze vragen nergens om en voelen zich niet gezien, onbelangrijk en boos'. 'Zo ben ik', zegt ze. 'Dat is mijn levensverhaal, vanaf mijn kindertijd, in mijn huwelijk en tijdens mijn scheiding. Ik leerde al vroeg dat ik door te vragen om wat ik wilde, de mensen om mij heen alleen maar ergerde'.

Dus', zei haar therapeute, 'ben je bereid om vanuit een ander perspectief naar deze situatie met je dochter te kijken? Zou je haar als een leraar kunnen zien die jou een geweldige opdracht geeft? Ben je eraan toe om te leren hoe je kunt vragen om wat je wilt op een manier die laat zien dat jouw wensen even belangrijk zijn als die van de mensen om je heen?'. De moeder zie niets. Alle sporen van sarcasme waren verdwenen toen ze eindelijk zachtjes zei: 'Wow, ja, het wordt tijd dat ik ga leren om te vragen wat ik nodig heb'.

Ze begreep dat de 'intensiteit' waarmee ze haar dochter had benaderd, het gevolg was geweest van een onopgelost verlangen om te weten dat haar eigen wensen en verlangens van belang waren'. De betreffende moeder was vervolgens in staat zichzelf toe te staan verdriet te hebben over de delen van haar die bang waren geweest haar wensen uit te spreken. Na dit proces onder begeleiding van haar therapeute, was ze er klaar voor om nieuwe manieren uit te proberen om dingen van haar dochters te vragen.